In jüm ehren groden Gorden wasst und bleiht dat wie dull un unkloog, dor hebbt de herrlichen Kamelien düchdig schick. Jüss so de Appelbööm un Zierstrüük. Kartüffel, Ierdbeern un Gemüüs holt de beiden ut‘n muusfreen Gorden. Dat weer nicht jümmer so.

In‘ne sösstiger Johren, kott nodeem se jüm ehr Huus baut harren, harren se veel Last mit de Wöhlmüüs. De Wuddeln von‘ne Obstbööm, von‘ne Zierstrüük, von‘ne Stauden: Alles hebt se affreden. De Müüs güngen Irmgard Müller düchdig op de Nerven. Ehr Lied hett se domols ok den Koopmann in’ Dörp kloogt. Un de wüss Rood.

Negen Kaiserkronen-Knullen hett he ehr geven. Knullen, die fürchterlich stinkt. So penetrant, dat Müüs den Gestank nich utholt un de Kuffer packt. Good föfftig Johr is dat her, dat Müllers de Stinkeknullen in‘ne Eer sett - un sietdem keen Last mehr mit Wöhlmüüs hebbt.

Överall in‘ Gorden wasst de Kaiserkronen. Wenn se rot-orange bleiht, seht se wunnerschön ut. Ok schön wat in‘ne Voos, dach Irmgard Müller domols un hol sik‘n schönen Struuß in‘t Huus. Een halve Stünn loter hett se de Kaiserkronen weer rutschmeeten. Nich blots de Knullen, ok de Blüten stinkt fürchterlich.

In’ groden Gorden markt man over nich veel von den Gestank. „Mi is dat ok leever, wenn dat‘n beten stinkt, as wenn ik de Wöhlmüüs in Gorden heff“, seggt Irmgard Müller. „Ja“, seggt Gärtner Meyer ut Zeben. „Die stark riechenden Kaiserkronen helfen ganz gut gegen Wühlmäuse. Das ist doch allgemein bekannt.“ Bekannt is dat, dor hett Michael Meyer recht. Over dat gifft veele Soken, de gegen Wöhlmüüs hülpen schüllt. Un de meisten hülpt eben nich. So dinkt mennigeen: Wat schall ik mit de Stinkeknullen?

Schood, denn de Planten hübscht ok jeden Gorden op. „Die Pflanze ist schon ein Hingucker“, seggt Michael Meyer. „Nicht umsonst heißt sie Kaiserkrone.“ Un noch wat seggt de Gärtner: „Die Dosis macht die Wirkung.“ Heet: Een Kaiserkrone alleen verdrifft noch keen Wöhlmüüs. Man mutt in Harvst mehrere Knullen kööpen un good in‘ Gorden verdeelen. So wie Müllers dat mookt hebbt.

In Müllers Gorden hebbt sik de robusten Kaiserkronen, de man no de Blüte langsom verdröögen lett, good vermehrt. Överall duukt se op. „Wi hebbt ok al veel Knullen weggeven“, seggt Irmgard Müller. „Besünners an Lüüd, de Last mit de Wöhlmüüs hebbt.“ Un de sünd foken glücklich, endlich een Middel gegen de gräsigen Noger in‘ne Hannen to hebben. „Ik frei mi“, verseekert Irmgard Müller, „dat ik de Kaiserkronen heff. Ik heff mi bös an de Wöhlmüüs argert. Nix hebbt se mi looten.“